Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Αμαρτάνουν οι άγγελοι;



Μήπως και οι άγγελοι αμαρτάνουν;
Μήπως αυτά τα αιμοβόρα κτήνη, οι τούρκοι είναι και λίγο ... άνθρωποι;
Για να δούμε παρακάτω.

H πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας (3 Μαΐου 1826- 25 Μαΐου 1827)

Οι αντιμέτωποι:

1) Οθωμανοί (τούρκοι): Ο Κιουταχής (Μεχμέτ Ρεσήτ Πασάς) με 10.000 άνδρες (7.000 μισθοφόροι Αλβανοί και Γκέγκηδες και 1.200 ιππείς δελήδες) και σημαντικό για τα τότε μέτρα πυροβολικό (20 κανόνια και 6 οβιδοβόλα).
Μαζί του ο Ομέρ Πασάς της Καρύστου με 1.000 ενόπλους.
Ετοιμασίες πολιορκίας: Με επιδρομές που έφταναν μέχρι τον Πειραιά, οι οθωμανοί ιππείς έκαιγαν τα αθέριστα σπαρτά και άρπαζαν όσα κοπάδια μπορούσαν και έτσι στερούσαν εφόδια από τους μετέπειτα πολιορκημένους.

2) Έλληνες (ρωμιοί): Φρούραρχος ήταν ο Γκούρας, ο οποίος έφερε τον βαρύ τίτλο του αρχηγού των στρατοπέδων της ανατολικής στερεάς με κυβερνητική βούλα από τις αρχές Μαΐου 1826.
Ετοιμασίες πολιορκίας: Η βασική του μέριμνα η διατήρηση της θέσης του και η όσο το δυνατό πιο ελκυστική διαβίωση του προσωπικού του στρατού, των περίπου 300 οπλοφόρων ακολούθων του με τους οποίους διαφέντευε το κάστρο της Αθήνας.
Όσο γι’ αυτούς που όφειλαν να προστατεύσουν (τους κατοίκους του λεκανοπεδίου) ήταν τέτοιο το πλιάτσικο εναντίον τους καθώς και η υφαρπαγή των περιουσιών τους από τους άνδρες του Γκούρα που οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου έφτασαν σε απόγνωση.

«Υπό τοιούτον αρχηγόν οι επιρρεπείς εις την αταξίαν στρατιώται (του Γκούρα ) πριν κλεισθώσιν (εις την οχυρή πόλη), όσα αισχρόν και λέγειν κατά των δυστυχών χωρικών και τους έφεραν εις τοιαύτη απόγνωσιν , ώστε επί της μικράς εισβολής του Ομέρ Πασά τα δύο χωρία Χασιά και Μενίδι επροσκύνησαν και υπεδέχθησαν τους ολίγους εχθρούς ως λυτρωτάς των» («Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Σπ. Τρικούπη, τόμος Δ’ , σελ.57).


Στο κάστρο της Ακρόπολης κλείστηκαν 1.600 έλληνες (οι άνδρες του Γκούρα και πολίτες της Αθήνας που είχαν συγκροτήσει ένα είδος πολιτοφυλακής) και πολλοί άμαχοι (γυναικόπαιδα), είχαν τροφή για ένα χρόνο και πυρομαχικά για τρεις μήνες.

«Από τους ακολούθους του Γκούρα, ο εγκλεισμός στην Ακρόπολη, απέναντι σε έναν αποφασισμένο εχθρό, κρίθηκε υπερβολικά επικίνδυνη για το επαγγελματικό τους μέλλον επιχείρηση και οι περισσότεροι από αυτούς αποφάσισαν να καταγγείλουν –όπως θα λέγαμε σήμερα- τις συμβάσεις εργασίας που τους καθήλωναν στην ελάχιστα υποσχόμενη αυτή θέση. Άρχισαν λοιπόν να διαρρέουν, δηλαδή να λιποτακτούν, διασχίζοντας τις γραμμές του εχθρού μέσα από τα ερείπια της κάτω του φρουρίου πόλης.
Ο Γκούρας αντιλαμβανόμενος την τροπή που πήραν τα πράγματα, σκέφτηκε να σταματήσει την διαρροή των πιστών του διά της αποκάλυψης των οδών διαφυγής στους εχθρούς» («Η πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας» Ιστορία των Ελλήνων, Τόμος 9, σελ.521. Συγγραφέας ο Γ.Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης ιστορίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) .


Καταλαβαίνετε όλοι τι σήμαινε η λέξη «Έθνος» εκείνα τα χρόνια και πόσο επιμελώς η επίσημη ιστοριογραφία κρύβει τέτοια αναρίθμητα περιστατικά για να μην «τσαλακωθεί» η μεταφυσική έννοια του έθνους και χαθεί ο μύθος της συνέχειας, μύθος ο οποίος δεν αντέχει σε σοβαρή επιστημονική κριτική αλλά απαιτεί μεγάλη φαντασία για να προσληφθεί.

Ο ιστορικός Γεώργιος Ασπρέας (βραβευθείς από την Ακαδημία Αθηνών το 1932) στην «Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος" (κεφ. «Η μεγάλη πολιορκία» σελ.5) γράφει χαρακτηριστικά για την … κοπάνα των «επαγγελματιών» ελλήνων:

« (Ο Γκούρας)… ανήλθε μιαν νύκτα επί του τείχους της Ακροπόλεως και δια στεντορείας φωνής ανήγγειλεν εις τους τουρκαλβανούς και τους Γκέκας την δραπέτευσιν ταύτην. Οι μισθοφόροι πτοηθέντες έμειναν εις τας θέσεις των, αλλά και ο κίνδυνος ούτος δεν κατόρθωσε να τους συγκρατήση, διότι, αν εδραπέτευον πρότερον αθρόοι, έκτοτε ήρξαντο να δραπετεύωσιν ανά εις ή δύο».

Οι κυβέρνηση προσπάθησε να ενισχύσει τους πολιορκημένους. Ξεκίνησε λοιπόν ο Φαβιέρος με δύο τάγματα πεζικού (1.000 άνδρες), δύο ίλες ιππικού (80 ιππείς) και πυροβολαρχία 80 ανδρών. Το τακτικό σώμα του Φαβιέρου συνόδευαν και 600 άτακτοι έλληνες.
Η εκστρατεία απέτυχε όταν με την είσοδο στην Βοιωτία οι 600 άτακτοι –αν και αμειβόμενοι καλύτερα από τους τακτικούς ομολόγους τους- λιποτάκτησαν ομοθυμαδόν προκαλώντας οργή και δυσπραγία στο τακτικό.




Ο Κιουταχής έπειτα από αποτυχία της έκρηξης ενός υπονόμου που σκάφτηκε δίπλα στην Ακρόπολη, διέταξε να σουβλιστούν δύο τεχνίτες από την Ήπειρο που είχαν εργαστεί στην προετοιμασία του υπονόμου.
Σε αντίποινα, οι πολιορκημένοι ανασκολόπισαν 18 Οθωμανούς αιχμαλώτους στα τείχη της Ακρόπολης.

Στο μεταξύ άρχισε να μαζεύεται κόσμος στην περιοχή.
Ήρθε ο Καραϊσκάκης και 3.000 έλληνες προς υποστήριξη των πολιορκημένων.
Επίσης ήρθε προς βοήθεια των Οθωμανών ο Μουστάμπεης με 2.000 ενόπλους.
Ο Καραϊσκάκης «κανόνισε» τον Μουστάμπεη και τον στρατό του και ως … πολιτισμένος έλλην ιδού τι έπραξε:

«Την επιούσαν δε της μάχης συλλέξαντες οι περί τον Καραϊσκάκην 300 κεφαλάς, ανήγειραν εξ’ αυτών, κατά την επικρατούσαν βάρβαρον συνήθειαν, επί τινος λόφου εκτός του χωρίου κωνοειδή πύργον και απέγραψαν τα εξής: Τρόπαιον των Ελλήνων κατά των βαρβάρων Οθωμανών, ανεγερθέν κατά το 1826 έτος Νοεμβρίου 24 εν Αράχωβα. Τας δε κεφαλάς του Μουστάμπεη και Κεχαγιάμπεη έστειλαν εις την κυβέρνησιν» ("Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως", Σπ.Τρικούπη Δ’ τόμος, σελ.93).

Ο άμοιρος ο Σπ.Τρικούπης συνέγραψε την ιστορία του όπως την έζησε χωρίς να ξέρει να κρύβει γεγονότα ή πράγματα που θα τσαλάκωναν την μετέπειτα κατασκευασθείσα… αγγελική εικόνα του έλληνα.
Μακάρι να μπορούσαν να κάψουν τα βιβλία του σήμερα οι εθνικοί παραμυθάδες…

Οι Οθωμανοί έστειλαν ενισχύσεις ένα τακτικό σώμα 5.000 ανδρών που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη. Από αυτούς μόνο οι 500 έφτασαν στη Στερεά.
Οι υπόλοιποι 4.500 … διέρρευσαν στον δρόμο κι οι εναπομείναντες 500 διαλύθηκαν λίγο μετά κι αυτοί.
Από … εθνική συνείδηση και οι γείτονες μια από τα ίδια απ’ ότι βλέπετε…
Στις 20 Φεβρουαρίου 1827 οι Οθωμανοί κατάφεραν να ανατρέψουν τους υπερασπιστές των τριών πύργων στο Φάληρο. Οι υποχωρήσαντες έλληνες έφεραν στην Καστέλα τρόπαιο από 35 κεφάλια φονευθέντων εχθρών.

Τον Απρίλιο του 1827 οι έλληνες καταφέρνουν μεγάλη νίκη στο Φάληρο την Καστέλα και το Κερατσίνι και κατέλαβαν 9 οχυρά συγκροτήματα.
Στο ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα μένουν έγκλειστοι 300 τούρκοι.
Οι τελευταίοι αντιστάθηκαν ηρωικά και απεγνωσμένα.
Ο Καραϊσκάκης έπειτα από διαπραγματεύσεις με τους έγκλειστους, τους πείθει να παραδώσουν το οχυρό τους και να οδηγηθούν με ασφάλεια στις οθωμανικές γραμμές.
Ο ίδιος ο Καραϊσκάκης θα ανελάμβανε την εκτέλεση των συμφωνηθέντων.
Έλληνες ιππείς συνόδευαν τους οθωμανούς διαμέσου των ελληνικών δυνάμεων.
«Ξαφνικά, χιλιάδες οπλοφόροι έλληνες έπεσαν πάνω στους αιχμαλώτους και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, παρά τις προσπάθειες των οπλαρχηγών και λίγων στρατιωτών που υπάκουαν ακόμη σε διαταγές, η σύρραξη –δηλαδή η σφαγή- γενικεύτηκε. Σε λίγη ώρα σχεδόν 200 από τους συνοδευόμενους είχαν σκοτωθεί και μόνο λίγοι έφθασαν στις γραμμές των δικών τους απέναντι» (Γ.Μαργαρίτης, σελ.554).

Έπειτα από την ήττα των ελλήνων στον Ανάλατο οι τούρκοι κατέστησαν απόλυτοι κυρίαρχοι.
Στις 16 Μαϊου 1827, με τη μεσολάβηση του Γάλλου ναυάρχου Δεριγνύ, οι διαπραγματεύσεις για την παράδοση του φρουρίου ξεκίνησαν επίσημα. Δεν κράτησαν πολύ.
Δέκα ημέρες αργότερα η συμφωνία επιτεύχθηκε και υπογράφηκε η συνθήκη παράδοσης του φρουρίου.
Ο Κιουταχής μερίμνησε, ώστε η συμφωνία να τηρηθεί μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, θέλοντας ίσως να αποδείξει στους ευρωπαίους ότι τα δικά του στρατεύματα ήταν σαφώς πιο πειθαρχημένα και αξιόπιστα και ότι η υποταγή των εχθρών της αυτοκρατορίας μπορούσε να γίνει με τον πλέον πολιτισμένο τρόπο.
Με αυτόν τον τρόπο, οι πολιορκημένοι, 2.110 άτομα, αληθινά ανθρώπινα ράκη, διεκπεραιώθηκαν στη Σαλαμίνα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ρόλοι (καλοί-κακοί) εδώ αντεστράφησαν και φυσικά το παραπάνω γεγονός αποκρύπτεται από την ελληνική ιστορία και αντίστοιχα υπερπροβάλλεται από την τουρκική.
Το κακό είναι ότι οι αγώνες απλών (και ενίοτε απλοϊκών) ανθρώπων που αν δεν πληρωνόταν, απλά δεν πολεμούσαν, έχουν βιαστεί και κατασκευαστεί από τους εθνικούς παραμυθάδες (και στις δύο... όχθες του Αιγαίου) και αποδίδονται σε απλά γεγονότα επικές διαστάσεις ουδεμία σχέση έχουσες με την πραγματικότητα, κάτι που αποτελεί προσβολή στη μνήμη τόσων χιλιάδων νεκρών, οι αγώνες των οποίων χρησιμοποιήθηκαν για να κατασκευαστεί ένα φαντασιόπληκτο ιδεολόγημα, αυτό του ελληνοχριστιανισμού και της δήθεν εθνικής συνέχειας του ελληνικού έθνους, ανάγοντας σημερινές ιδέες σε εποχές που αυτές οι ιδέες απλά δεν υπήρχαν.
Κύρια πηγή του άρθρου μου, ο 9ος τόμος της "Ιστορίας των Ελλήνων" (σελ.515-565,εκδόσεις ΔΟΜΗ) και η υπέροχη δουλειά του κ.Γιώργου Μαργαρίτη, Καθηγητή σύγχρονης ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

doctor
Υ.Γ. 1 Συνοπτική (αποστειρωμένη) περιγραφή της πολιορκίας της Ακρόπολης (χωρίς τις ...ενοχλητικές λεπτομέρειες που παρέθεσα παραπάνω) μπορείτε να δείτε εδώ:
Υ.Γ.2 Παραθέτω αυτούσια την συνθήκη παραδόσεως της Ακρόπολης. Προσέξτε το άρθρο ΣΤ' (το οποίο φυσικά και πραγματοποιήθηκε) . Στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει μια υπέροχη αναπαράσταση της εξόδου των πολιορκημένων από την Ακρόπολη.
Δεξιά και αριστερά οι τούρκοι παραταγμένοι και οπλισμένοι και στη μέση σαν σε πορεία οι εξαθλιωμένοι πολιορκημένοι. Αν βρω αυτόν τον θαυμάσιο πίνακα θα τον ανεβάσω στο blog.
Συνθήκη παραδόσεως της Ακρόπολης

Άρθρο Α’
Τα στρατεύματα της φρουράς θέλουσι εκβή με τα όπλα και τα πράγματά των.

Άρθρο Β’
Όλαι αι οικογένειαι Αθηναίαι θέλουσι εκβή χωρίς όπλα, με τα πράγματά των όμως, και θέλουσι υπάγει εις τα σπίτια των, όπου τους υπόσχομαι να τους δώσω την ιδιοκτησίαν των ομού με την ασφάλειαν της ζωής των, τιμής των και των υπαρχόντων των. Και επειδή μεταξύ αυτών ευρίσκονται χήραι και ορφανά παιδία, υπόσχομαι να προστατευθώσι και να τους δοθή εκ μέρους μας το αναγκαίον ταγήνι των.

Άρθρον Γ’
Όλοι οι μουσουλμάνοι κάθε ηλικίας και γένους οίτινες ευρίσκονται εις την Ακρόπολιν θέλουν δοθή εις χείρας μας.

Άρθρον Δ’
Ο τόπος όλος εκτός του Χαβαλέ (Φιλοπάππου) θέλει είναι εύκαιρος από στρατεύματα έως εις το παραθαλάσσιον των Τριών Πύργων.

Άρθρον Ε’
Τρεις αξιωματικοί μας Δελίδες, ο Καφτάν αγάς, ο Τζοχαντάραγας και ο Σελήχ μπέης, ομού με άλλους τρεις αρχηγούς Αλβανούς δοσμένοι ως ενέχυρον εις χείρας των, θέλουν συνοδεύσει τα στρατεύματά των έως το ευτυχές εμβαρκάρισμα.

Άρθρον ΣΤ’
Διά την μετακόμισιν των ασθενών και των πληγωμένων θέλουσι δοθή εκ μέρους μας 60 άλογα.

Άρθρον Ζ’
Η Ακρόπολις θέλει μας παραδοθή εις τον τρόπον και την κατάστασιν όπου ευρίσκεται, δηλ.με τα πολεμοφόδια, πυροβολικά και τροφάς όπου ευρίσκονται εντός.

Άρθρον Η’
Θέλει σταλθώσιν εκ μέρους μας εις την Ακρόπολιν τρεις άνθρωποι δια να περιεργασθώσιν αν είναι υπόνομοι καθώς ακούσαμεν και τούτο θέλει γίνει όταν υπογραφώσιν αι συμφωνίαι των εκ μέρους των.

Άρθρον Θ’
Αυτοί λοιπόν οι τρεις άνθρωποι επειδή θέλουν λογισθή ως ενέχυρον εις χείρας των, να μας σταλούν εις ανταλλαγήν τρία μετρημένα υποκείμενα που θέλουν αποδοθή ευθύς άμα αδειάση η Ακρόπολις.

Άρθρον Ι’
Εάν οι αποσταλέντες εις την Ακρόπολιν τρεις άνθρωποι θέλουν ιδή καμμίαν βλάβην μετά την υπογραφή των συνθηκών εις τας πηγάς ή εις τον Πύργον ή αλλού, αι συνθήκαι θα ακυρωθώσιν.

Άρθρον ΙΑ’
Και το τελευταίον θέλει ορισθή μια ώρα δια την αρχήν της εκτελέσεως και της εξόδου.

Αυτά λοιπόν τα 11 άρθρα υπόσχομαι μεθ’ όρκου να φυλαχθώσιν απαρασαλεύτως χωρίς να γενούν διαφορετικά.

Τη 24 Μαΐου του 1827
Βεζύρης Μεχμέτ Ρεσής Πασάς

Πηγές:
«Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος Γ.Ασπρέα, σελ.27-28,
«Η Ιστορία των ελλήνων» 9ος τόμος, σελ.565

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου